Mieczysław Rybak urodził się 10 grudnia 1921 roku we wsi Ceniawy w Ziemi Piotrkowskiej. Tam uczęszczał do szkoły 4-klasowej, a następnie w pobliskim Będkowie do szkoły 7-klasowej. Tuż przed wybuchem wojny uczył się w Gimnazjum im. Bolesława Chrobrego w Piotrkowie Trybunalskim w latach 1934-1939.

W czasie wojny, uczestniczył w ruchu oporu jako członek Batalionów Chłopskich, współpracując jednocześnie z lokalnym dowództwem Armii Krajowej. Był szefem łączności i łącznikiem na obszarze powiatu Brzeziny. Jednocześnie w dalszym ciągu kształcił się jako samouk i w rezultacie w roku 1943 uzyskał tajną maturę po złożeniu egzaminu przed zespołem profesorów gimnazjów i liceów w Piotrkowie Trybunalskim jako ekstern.

Studia, rozpoczął zaraz po wojnie na Wydziale Budownictwa w Krakowie w lipcu 1945 r. w Akademii Górniczo Hutniczej, w której wydział ten był wówczas filią Politechniki Śląskiej. Niestety nie było dane mu tej uczelni skończyć z powodu zaangażowania się w działalność polityczną.

Kontynuację studiów podjął w Politechnice Warszawskiej. Na uczelni tej uzyskał dyplom magistra inżyniera budownictwa lądowego w czerwcu 1949 roku na podstawie pracy pt. „Rozwiązanie problemu stateczności łukowych dźwigarów trójprzegubowych”. Prowadzącym pracę był powszechnie znany uczony – prof. Witold Wierzbicki, który zwrócił uwagę na dociekliwy umysł swego dyplomanta.

Ze względu na trudne warunki materialne, jeszcze w czasie studiów podjął pierwszą pracę w latach 1947–1949 na PKP w Dyrekcji Odbudowy Warszawskiego Węzła kolejowego. Następnie, już jako inżynier pracował w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym PPB-6, gdzie kierował robotami przy budowie obiektów Zakładu Prefabrykacji na Żeraniu. Pochłonęła go budowa jednego z pierwszych w kraju toru naciągowego do produkcji dźwigarów strunobetonowych, według projektu jego kolegi ze studiów inż. Jerzego Ziętka, pod ogólnym kierownictwem prof. Tomasza Kluza z Politechniki Warszawskiej, u którego wcześniej słuchali razem wykładów.

W roku 1952 podjął pracę w Wojskowej Akademii technicznej jako wykładowca przedmiotu wytrzymałość materiałów. Staje się aktywnym pracownikiem dydaktycznym, włączając się w prace badawcze prowadzone w katedrze, prowadzonej przez prof. Stefana Ziembę. Napisał liczne skrypty do ćwiczeń i badań laboratoryjnych. Uczestniczył w pierwszych w kraju zastosowaniach tensometrii elektrooporowej i różnych systemów tensometrii mechanicznej do celów badawczych. Prowadził pierwsze badania konstrukcji budowlanych, przemysłowych i mostowych przy zastosowaniu najnowszej i unikalnej wtedy aparatury.

Do najcenniejszych, Jego zdaniem, odkryć można w tym okresie zaliczyć rozpoznane prawidłowości w pracy połączeń tarciowych, które w tym czasie zaczęły się rozpowszechniać. W roku 1955 podjął pracę w nowo powstałym Instytucie Badań Drogowych, przekształconym kolejno w Centralny Ośrodek Badań i Rozwoju Techniki Drogowej, a następnie Instytut Badawczy Dróg i Mostów.

W roku 1964, jako docent został kierownikiem Zakładu Mostów i Innych Obiektów Drogowych. Od 1981 do 1991 r. był dyrektorem Instytutu Badawczego Dróg i Mostów. Opublikował wówczas kilka prac o dużym znaczeniu dla rozwoju techniki mostowej. Prace te dotyczyły zastosowań nowych materiałów do budownictwa, jak np. stopów aluminiowych oraz rozwijania badań nad nowymi rodzajami połączeń, jak np. połączeniami tarciowymi w mostownictwie.

Wraz z zespołem współpracowników wprowadził do budownictwa mostowego połączenia klejowe, wykonując pierwsze obiekty w kraju, montowane i wzmacniane przy użyciu tej techniki. Jednocześnie prowadził badania doświadczalne i teoretyczne nad połączeniami klejowymi, w tym badania niszczące nośności tych połączeń.

W swojej monografii, która stała się jego pracą habilitacyjną, poszerzył wiedzę w zakresie połączeń klejowych, wychodząc poza dotychczas stosowane jednowymiarowe modele dla sklein elementów konstrukcyjnych oraz uwzględniając wpływ odkształceń i naprężeń rezydualnych w tych połączeniach. Stopień naukowy doktora habilitowanego uzyskał w roku 1974 w Politechnice Wrocławskiej. W roku 1976 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, a od 1986 roku był profesorem zwyczajnym.

Nowe zainteresowania Profesora wiązały się ze zwiększaniem nośności przez sprężenie konstrukcji z betonu podlegającego zaawansowanej degradacji, co stanowiło wyjście poza dotychczasowy zakres zastosowania betonu sprężonego. Interesowały Go optymalne wybory w zakresie podtrzymywania zdolności eksploatacyjnej istniejących konstrukcji mostowych, czego przykładem może być uratowanie mostu Grunwaldzkiego przez Wisłę w Krakowie, którego był inicjatorem.

Stosował zmianę schematu statycznego konstrukcji jako sposób uruchomienia rezerw bezpieczeństwa nie wykorzystywanych w dotychczasowej eksploatacji. Pierwszym jego zastosowaniem było wzmocnienie kilku przęseł mostu przez San w Ulanowie, w którym system kraty prostej zmieniono na kratowo-rozporowy. Klasycznym przykładem wzmacniania konstrukcji przegubowych jest likwidacja przegubów i sprężenie. Przykładem jest tu rekonstrukcja wiaduktu w Milanówku oraz wzmacnianie przez uzupełnienie brakującego zbrojenia metodą przyklejania taśm stalowych do dźwigarów betonowych, a także dodawania nowych elementów uzupełniających.

Profesor Mieczysław Rybak zajmował się zagadnieniami wytrzymałości materiałów i badań konstrukcji, normalizacji obciążeń mostów, ich projektowania i wykonawstwa oraz rekonstrukcji i wzmacniania. Przyczyniał się do przyśpieszenia dostosowania krajowych norm do wymagań Unii Europejskiej. Pracował też nad rozpoznaniem rzeczywistych skutków wejścia do NATO i UE w zakresie infrastruktury transportowej i mostownictwa, obciążalności naszych mostów współczesnymi jednostkami transportowymi, w tym pojazdami specjalnymi NATO.

Profesor zainicjował i koordynował prace zespołu specjalistów hydrologii oraz hydrauliki mostowej z Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej oraz Politechniki Warszawskiej. Celem przedsięwzięcia było opracowanie nowych oraz nowelizacji już istniejących wytycznych hydraulicznych projektowania świateł mostów w naszych warunkach klimatycznych. Zasady obliczeń zostały wydane w r. 2000.

Był głównym autorem kilku norm: PN-85/S-10030 dotyczącej obciążeń mostów; PN-91/S-10042 – projektowania mostów betonowych; PN-93/S-10052 – projektowania mostów stalowych; PN-89/S-10050 – wykonania mostów stalowych, a także nowelizacji PN-92/S-10080 dotyczącej mostów drewnianych, będącej w przygotowaniu do ustanowienia przez Polski Komitet Normalizacyjny. Profesor był członkiem Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN. Przez wiele lat był przewodniczącym Zespołu Badań Doświadczalnych Konstrukcji Inżynierskich tego Komitetu.

Opublikował łącznie ponad 260 prac naukowo-badawczych i naukowo-technicznych. Był autorem kilkudziesięciu rozpraw i publikacji naukowych oraz promotorem pięciu prac doktorskich. Był dwukrotnym laureatem nagród ministra obrony narodowej. Był odznaczony między innymi krzyżami Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Profesor Mieczysław Rybak wniósł wielki wkład w konsolidację społeczności polskich mostowców. Przez kilka kadencji przewodniczył Sekcji Głównej Techniki Mostowej SITK i był animatorem jej wielotorowej działalności. W związku ze zmianami statutu SITK w r. 1991 zainicjował utworzenie samodzielnego Związku Mostowców Rzeczypospolitej Polskiej. Był autorem deklaracji programowej i regulaminu Związku, przyjętego na posiedzeniu założycielskim w Skrzynkach koło Poznania.

Ta strona korzysta z ciasteczek aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie. Polityka Prywatności

The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.

Close